บริเวณที่เป็นประเทศมาเลเซียปัจจุบัน เดิมเป็นอาณาจักรศรีวิชัย ซึ่งรุ่งเรืองในด้านการค้าทางทะเลเป็นอย่างมากในราวคริสต์ศตวรรษที่ 7-14 เนื่องจากอาศัยความได้เปรียบที่มีชายแดนเปิดออกสู่ทะเล ศูนย์กลางของอาณาจักรอยู่ที่ใดยังไม่ทราบแน่ชัด บ้างก็ว่าเมืองหลวงแห่งแรกคือ ปาเล็มบัง ซึ่งอยู่บนชายฝั่งตะวันออกของเกาะสุมาตรา ต่อมาอาณาจักรนี้ยิ่งมีอำนาจมากขึ้น เนื่องจากมีการรวมรัฐกับชาววงศ์ไซเลนทร์แห่งชวากลางโดยการแต่งงาน และยังมีสัมพันธภาพทางการเมืองที่ดีกับจีน
อาณาจักรศรีวิชัยเริ่มเสื่อมลง เนื่องจากลักษณะภูมิประเทศเป็นหมู่เกาะติดต่อกันลำบาก ทำให้ถูกข้าศึกตีเอาพื้นที่ไปทีละเกาะได้ อีกทั้งการทำการค้าแบบผูกขาดและเก็บภาษีค่อนข้างสูง ทำให้ชาวต่างชาติไม่พอใจ ประกอบกับจีนเริ่มเปิดเส้นทางการค้าทางทะเล แล้วมาเดินเรือสำเภาซื้อขายสินค้าเสียเอง ทำให้อาณาจักรที่ต้องพึ่งพาการค้าเพียงอย่างเดียวอย่างอาณาจักรศรีวิชัยอยู่ไม่ได้จนล่มสลายไปในที่สุด มีรัฐมัชปาหิตเข้ามาแทนที่ ได้อาศัยความเก่งกล้าของคชมาดา รัฐบุรุษคนสำคัญที่ได้แผ่อิทธิพลของมัชปาหิตไปถึงแหลมมลายู จนไปถึงหมู่เกาะทั้งหมดที่เป็นที่ตั้งของประเทศอินโดนีเซียและมาเลเซียปัจจุบันรวมกัน แต่ในที่สุดรัฐมัชปาหิตก็เสื่อมสลายหลังจากคชมาดาเสียชีวิต มะละกาซึ่งเป็นดินแดนที่อยู่ไกลออกไปตั้งตัวเป็นอิสระ และเข้ามามีความสำคัญแทนที่
มหาอำนาจยุโรปได้ขยายตัวเข้ามาในบริเวณนี้อย่างช้าๆ เริ่มจากโปรตุเกสเข้ามายึดครองมะละกา ต่อมาดัตช์เข้าครอบครองมะละกาแทน และอังกฤษก็เข้ามาที่ปีนังเมื่อ พ.ศ.2329 แล้วครอบครองมะละกาแทนดัตช์ในที่สุด ในขณะนั้นมีชาวจีนและอินเดียหลั่งไหลเข้ามาในดินแดนอาณานิคมอังกฤษเป็นจำนวนมาก นอกจากนี้ปีนังกับมะละกายังเป็นฐานให้แก่พ่อค้า นายเหมืองดีบุกและกรรมกร ซึ่งจะมาเป็นผู้เริ่มต้นเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางเศรษฐกิจของคาบสมุทรมลายูอีกด้วย
สมัยอังกฤษปกครองนี้ อังกฤษได้แบ่งส่วนการปกครองมลายูออกเป็น 3 ประเภท ได้แก่
1. สเตรตส์เซ็ตเทิลเมนตส์ ประกอบด้วย สิงคโปร์ เกาะปีนัง พร้อมด้วยมณฑลเวลสลีย์ดินคิงส์ และมะละกา
2. สหพันธรัฐมลายู ประกอบด้วยรัฐเประ สลังงอ เนกรีเซมบีลัน และปะหัง
3. รัฐนอกสหพันธัฐมลายู ประกอบด้วย เคดาห์กลันตัน ตรังกานู ปะลิส ยะโฮร์ แต่ละส่วนปกครองมีวิธีการปกครองที่แตกต่างกันในรายละเอียด โดยรวมคือให้ชาวพื้นเมืองได้มีส่วนร่วมในการปกครองตนเองบ้าง
หลังจากนั้นเริ่มมีการต่อต้านอังกฤษ โดยเกิดขบวนการชาตินิยมและคอมมิวนิสต์จีนขึ้น แต่ไม่ประสบความสำเร็จมากนัก โดยปี พ.ศ.2484 ญี่ปุ่นยกพลขึ้นบกบุกมลายู แล้วพยายามดำเนินการต่างๆ เพื่อสร้างวงศ์ไพบูลย์แห่งมหาเอเชียบูรพา แต่ก็ถูกชาวพื้นเมือง ชาวจีน และชาวอังกฤษต่อต้านอย่างหนัก จนต้องยอมจำนนในที่สุด
หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 อังกฤษเห็นว่าจะต้องปกครองมลายูให้เข้มงวดกว่าเดิม แต่เมื่อดำเนินนโยบายกลับถูกคนชาวพื้นเมืองต่อต้านอย่างรุนแรง จนต้องเปลี่ยนท่าทีใหม่ โดยเน้นเอาใจชาวมาเลย์มากขึ้น อย่างไรก็ตามก็ยังคงไม่ประสบความสำเร็จ เนื่องจากชาวพื้นเมืองมีความตื่นตัวทางการเมือง และหวังได้รับเอกราชอย่างแท้จริง จนในที่สุดมลายูก็ได้รับเอกราชในวันที่ 31 สิงหาคม 2500 ใช้ชื่อว่า สหพันธรัฐมลายู ต่อมาวันที่ 16 กันยายน 2506 เปลี่ยนชื่อประเทศเป็น สหพันธรัฐมาเลเซีย โดยรวมเอาสิงคโปร์ ซาบาห์ และซาราวัก บรูไนขอแยกไปอยู่ใต้อารักขาของอังกฤษตามเดิม ส่วนสิงคโปร์แยกตัวเองออกจากมาเลเซียวันที่ 9 สิงหาคม 2508 เนื่องจากความขัดแย้งทางเชื้อชาติ เศรษฐกิจ และการเมือง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น